رسول خدا(ص):«إن هذه القلوب تصدء کما یصدء الحدید قیل فما جلاءها قال ذکر الموت و تلاوة القرآن؛دل ها مانند آهن زنگ می زند،گفتند:صیقل آن چیست؟فرمود:یاد مرگ و خواندن قرآن».

آغاز دنیایی انسان تولد و آغاز آخرتی آن مرگ است.خیلی به این پندار دچارند که مرگ سرانجامی است ناگزیر برای انسان  که  هر چند حق ولی تلخ است.مشکل این دسته این است که به مرگ به دید یک منقطع کنندۀ بی رحم می نگرنند نه یک متصل کنندۀ حیات بخش؛ و تمام گرمی حیات را در زندگی این دنیا می جویند، در حالی که در بینش وحی حیات از چشمۀ آخرت می جوشد«و إن الاخرة لهی الحیوان» و در کنار برکۀ دنیا جز نمی از زندگی که آن هم آغشتۀ به تفاخرها و تکاثرها و زینت های ناپایدار است،نخواهیم یافت.در جهان بینی الهی همان قدر که تولد محرک انسان است،مرگ هم به همان اندازه گرما بخش خواهد بود و چون مرگ این خاصیت را دارد لذا تفکر دربارۀ آن و یاد مکرراش باعث جلای دل ها خواهد شد،زیرا انسان مؤمن یقین دارد که با مرگ دوباره تولد را در دنیایی وسیع تر و جاودانه تجربه خواهد کرد و همین امید بخش او برای ساخت حیاتی متعالی در زندگی بعدی خواهد شد،که تعالی زندگی دنیایی او نیزبه همراه آن است.پس به فکر مرگ بودن یعنی به فکر تولد متعالی تر و این صفا بخش است نه خزان آور.

منبع:  http://ezrila.blogfa.com

 انسان پا بر روی زمین گذاشت تا یک دوره از سیر تکامل خود را بگذراند و برای این نوع از حیات قوانینی را خداوند یگانه و نیروی اعظم هستی وضع کرد که انجام صحیح آن قوانین پاداش و رعایت آن سعادت آخرت و عدم رعایت آن عذاب و عقاب خواهد داشت یکی از این اصول حق حیات درست و استفاده از نعمتهای موجود و مراقبت از جسم حامل روح است و کسی که در این مابین جسم و حیات را متعلق به خود دانسته و دست به خودکشی میزند نه تنها از درد و رنج و مشکلات ای جهان رها نمی شود بلکه دچار عذابی می شود که هرگز در تصور انسان نمی گنجد انتحار در تمام ادیان نفی شده و افرادی که دست به خودکشی می زنند از مرگ خود آگاه نمی شوند و خود را در تاریکی مطلق می بینند فکر می کنند در روی زمین هستند و کس دیگری را نمی بینند و تا زمانی که میبایست زندگی می کردند در همین حالت باقی می مانند وحشت و اضطراب همه وجود آنها در تمام آن مدت احاطه می کند و مدام خود را در جسدش می بیند ولی نمی تواند از آن استفاده کند یعنی نه حالت زنده که از جسد استفاده کند و نه حالت مرگ که از جسد جدا و دور شود پس از پایان این مدت که برابر مدت طبیعی عمر مادی بوده احساس مرگ و جدائی روح از بدن به او دست می دهد و وارد عالم روحی می شود که متناسب با اعمال زمینی و شرایط روحی او می باشد تحمل رنج و سختی در روی زمین بهتر از نادیده گرفتن حق حیات که نعمت الهی است و دجار عذاب سخت روحی شدن است.    
منبع: اموات